๔๑ - สายกลาง

Submitted by wd on พฤ, 29/11/2007 - 11:57
อย่าลืม อนิจจัง
ทุกอย่าง ย่อมไม่เที่ยง
มีมาก พาให้ทุกข์
มีน้อย แสนรำคาญ
ตึงไป มักเป็นโทษ
หย่อนไป เสียโอกาส
ควบคุม ให้พอดี
ดูใจ ที่ดิ้นรน
มากไป มักเสียหาย
พอใจ อย่าโลภมาก
น้อยไป ไม่พอการ
จัดหา ให้พอเหลือ
ควบคุมใจ อย่าโลภ
ตึงไป มักเป็นเครียด
มุ่งมั่น เพราะอยากได้
ใจเครียด มักร้อนรน
ขาดสติ รู้ชอบ
ใจหวัง ต่อผลมาก
เหมือนเดิน ขาข้างเดียว
ไปไม่ไกล เดี๋ยวล้ม
หย่อนไป มักขี้เกียจ
ขาดกำลัง ตั้งใจ
ผัดวัน ประกันพรุ่ง
ใจไม่มั่น ขาดดี
ผลงาน อันล้มเหลว
ปรับใจ ให้กระเตื้อง
เพิ่มแรง เพิ่มตั้งใจ
ใส่ใจ ให้พอดี
ตึงไป ลดลงได้
หย่อนไป สร้างขึ้นมา
ให้รวมกัน ตรงกลาง
เหมือนเดิน ได้สองขา
มั่นคง และเดินง่าย
ไกลใกล้ ไม่สำคัญ
ถึงเป้าหมาย ใจตั้ง
ความพอดี สำคัญ
ทำใจ ให้พอดี
พอดี มีดีเสีย
มุ่งดี อย่าลืมเสีย
เสียส่วนหนึ่ง ของดี
ดีเสีย อยู่ด้วยกัน
ใจอยู่ ระหว่างกลาง
ประคองใจ ศูนย์กลาง
พอดี สร้างพอใจ
ผลดี ไม่หลงตัว
ผลเสีย ไม่ตกใจ
โลกนี้ มีดีเสีย
ประคองใจ อย่าเอียง
อนิจจัง ไม่เที่ยง
อะไรเกิด ใจนิ่ง
วางใจ ไว้ตรงกลาง
ดีเสีย อยู่สองข้าง
ใจตรงกลาง รับได้
มีสติ ตั้งรับ
ใจพร้อม ไม่สะเทือน
เป็นสุข เพราะรู้ธรรม
ทิ้งกลาง ใจเป็นทุกข์
ใจเอียง ไปสุขทุกข์
ตรงกลาง มีตัวพอ
สร้างพอ ให้แข็งแรง
ปรับใจ ให้พอดี
สติคุม ไว้กลาง
เดินหน้า สู่มรรคผล
ถึงผล อันต้องการ