๕๒ - พอ

Submitted by wd on พฤ, 29/11/2007 - 12:10
สิ่งชอบใจ เกิดพอ
ยับยั้ง ตัดใจได้
เหมือนเบื่อ แต่ไม่ใช่
ใจรู้สึก พอแล้ว
สิ่งชอบ ยังชอบอยู่
พอแล้ว ไม่อยากได้
ใจเฉยเฉย เป็นสุข
ไม่ดิ้นรน ใฝ่หา
ความอยาก ดับลงครึ่ง
กังวล ลดลงด้วย
พอแล้ว ใจเบาเบา
สงบสุข ไม่ดิ้นรน
ถูกทาง ลดกิเลส
ทางเดิน แสงสว่าง
สิ่งไม่ชอบ เกิดเบื่อ
สร้างรำคาญ จิตค้าน
ไม่ชอบใจ ที่ได้
สิ่งไม่ชอบ กวนใจ
เช่นนี้ จิตติดดี
อยากดี ไม่อยากเสีย
นิพพิทา ไม่จริง
หลงหลอก ให้ผิดทาง
เบื่อนี้ เป็นเบื่อเทียม
ยามได้ดี เบื่อหาย
นิพพิทา คือพอ
พอแล้ว กับสิ่งมี
ชอบ ไม่ชอบ พอแล้ว
หยุดได้ ใจสงบ
พอแล้ว กับชีวิต
พอแล้ว กับทรัพย์สิน
พอแล้ว โลกธรรม
กฎแห่งกรรม พอด้วย
ดูมี เหมือนไม่มี
เห็นทุกสิ่ง ตั้งอยู่
เปลี่ยนแปลง ตามสภาพ
สุดท้าย สลายตัว
ความพอใจ ลดลง
ไม่ชอบใจ ลดด้วย
จิตสงบ มากขึ้น
เห็นตัวตน ไม่มี
จิตพอ ตั้งเด่นใส
สติมั่น ร่วมพอ
สงบสุข ภายใน
มั่นใจ ทางเดินเรา
ได้ นิพพิทาญาณ
อารมณ์สุข ด้วยพอ
ไม่ชอบใจ คือเบื่อ
อารมณ์เศร้า ไม่ใส
ระวัง สองอารมณ์
จริงหลอก เรารู้ได้
สำคัญ อย่าหลอกตัว
เสแสร้ง ให้เกิดเบื่อ
อารมณ์พอ เป็นพระ
ละได้ กับทุกสิ่ง
ร่างกาย และทรัพย์สิน
วิถี โลกธรรม
กฎแห่งกรรม วางได้
พอแล้ว กับทุกสิ่ง
ซาบซึ้ง ในพระธรรม
ขององค์ พระผู้มี
ชี้ทาง แสงสว่าง
สัตว์โลก ได้เดินตาม
หนทาง แสนสะอาด
ประกาศไว้ แดนชัย