๓๓ - สำนึก

Submitted by wd on อ, 27/11/2007 - 20:35
ทิฏฐิ แพ้สำนึก
มานะ ที่ถือมั่น
ยึดมั่น หลงตัวตน
แพ้ได้ ด้วยสำนึก
สำนึก ต้องอ่อนโยน
ไม่แข็ง ไม่กระด้าง
สุภาพ ถ่อมตัวไว้
คนอื่น ต้องมาก่อน
ไม่เห็น แก่ตัวตน
รู้อยู่ เราบกพร่อง
เรายัง ไม่ดีพอ
ยังสร้าง ความหมองใจ
ให้ร้าย ใส่คนอื่น
หน้าบึ้ง สีหน้าเสีย
น้ำเสียง แข็งกระด้าง
คนรับ ได้สิ่งเสีย
มัวหมอง ไปกับเรา
เราคิด เข้าข้างตัว
ตัวเราดี เหนือกว่า
เราถูก อยู่คนเดียว
ไม่สน คนอื่นคิด
ไม่แคร์ ความรู้สึก
ทิฏฐิ เราสูงยิ่ง
มานะ เราหนาแน่น
ปิดกั้น ทางมรรคผล
วังวน กับกิเลส
ทำดี ต้องนุ่มนวล
อ่อนน้อม จิตใจดี
ไม่ทำร้าย ใครใคร
ขอโทษ ถ้าล่วงเกิน
วาจา การกระทำ
สำรวม ระวังพลาด
ไม่กระทบ หม่นหมอง
รู้ตัว มีสำนึก
ตัวเรา ยังไม่ดี
ย่อมเกิด ความผิดพลาด
โทษเรา อย่าโทษใคร
เหตุเสีย ต้องมีผิด
ผิดแรก ต้องโทษเรา
สำนึก พร้อมขอโทษ
อย่าหา คำแก้ตัว
ปัดผิด ให้พ้นตัว
เอาชั่ว ใส่คนอื่น
ไม่ละอาย แก่ใจ
ไม่สำนึก ละอาย
คิดชั่ว เราถูกหมด
ทิฏฐิ กิเลสหนา
บังตา ปิดกั้นใจ
จมอยู่ ในกองทุกข์
เหมือนบัว อยู่ใต้น้ำ
หมดโอกาส ได้ดี
ทำตัว ให้ติดดิน
เจียมตัว ไม่เห่อเหิม
สุภาพ มารยาท
เกรงใจ ไม่รบกวน
ไม่อ้าง ทวงบุญคุณ
ละอาย เราทำผิด
ไม่ควรเลย ที่ทำ
ขอโทษ ด้วยใจผิด
สัญญาว่า ไม่ทำ
ถือตัว เราอ่อนแล้ว
สำนึก ลดทิฏฐิ
ละอายใจ สำนึก
สำนึกแล้ว ได้ดี