๒๔ - เฉย

Submitted by wd on อ, 27/11/2007 - 20:15
พอแล้ว สร้างตัวเฉย
รู้ตาย ใจก็เฉย
เพ่งเสีย ใจเฉยเฉย
ไม่ดิ้นรน ใฝ่หา
พอแล้ว พอกันที
ไม่อยากมี อยากเป็น
ใจนิ่ง สงบเฉย
เป็นตาย ไม่สนใจ
เบื้องหน้า มีแต่เฉย
ยกให้ เอาไปเลย
หมดเสียดาย อาวรณ์
ปล่อยทุกอย่าง เป็นไป
รู้ว่า เราต้องตาย
ความตาย อยู่เบื้องหน้า
ไม่อยากได้ อะไร
เดี๋ยวเรา ก็ตายแล้ว
ได้ไว้ มีแต่ทุกข์
ต้องดูแล ปกป้อง
คิดแล้ว เป็นเหนื่อยใจ
เป็นทุกข์ เพราะอยากได้
วันเวลา สร้างทุกข์
ไร้สุข เพราะหวงแหน
ไม่เอา เกิดความสุข
ไม่มี ใจยิ่งสุข
ไตรลักษณ์ นำเกิดเฉย
เบื้องหน้า มีแต่เสีย
อารมณ์อยาก ไม่มี
ใจเฉย ไม่ดิ้นรน
ทุกสิ่ง ไม่ใช่เรา
ไม่ใช่ของ ของเรา
ผ่านมาแล้ว ผ่านไป
มีก็หมด สิ้นไป
ปล่อยใจ ไม่กังวล
ปล่อยคืน ธรรมชาติ
เป็นไป ตามวิถี
ไม่ฝืนกฎ ความจริง
ธรรมชาติ ของแท้
เปลี่ยนแปลง เป็นเกิดทุกข์
รู้กฎ ธรรมชาติ
เข้าใจ ธรรมชาติ
เห็นจริง ธรรมดา
เป็นไป ตามสภาพ
เกิดดับ สลับไป
เบื้องหน้า ธรรมชาติ
ภายใน ธรรมดา
ธรรมชาติ อยู่นอก
เหตุทั้งหลาย เป็นธรรม
มีวิถี การเดิน
เป็นธรรมชาติ ธรรม
ใจรับรู้ ธรรมชาติ
ยอมรับ ในความจริง
ใจเกิด ธรรมดา
วางเฉย ในเหตุธรรม
แจ่มแจ้ง ธรรมดา
วางใจ ได้สงบ
นิ่ง ว่าง ไม่ดิ้นรน
อุเบกขา ใจสุข
เฉยเฉย เอิบอิ่มใจ
ไม่มี สิ่งติดใจ
วางได้ ทุกสิ่งพอ
หยุดแล้ว ไม่ขวนขวาย
อารมณ์ปล่อย ยกให้
อุเบกขา เจริญ
เจริญยิ่ง มรรคผล