๑๔ - เวทนา

Submitted by wd on อ, 27/11/2007 - 20:01
เวทนา จากกาย
สุขทุกข์ เวทนา
สุขมองยาก กว่าทุกข์
สุข เราไม่กังวล
ทุกข์ เราดิ้นรนหนัก
แยกสุขทุกข์ ให้เห็น
อาการ ของร่างกาย
ป่วย เกิดเวทนา
เสื่อม เกิดเวทนา
เจ็บปวด ทรมาน
เสียดแทง สุดทนทาน
ทางการ เป็นอย่างนี้
จิตบังคับ ไม่ได้
เวทนา ต้องเป็นไป
กายเจ็บ จิตรับรู้
รู้ซึ้ง ถึงความเจ็บ
จิตเสวย อารมณ์
ซาบซึ้ง ในรสเจ็บ
จิตดิ้นรน ต่อต้าน
หาทาง ดับเวทนา
ดับได้ สบายใจ
ดับไม่ได้ ทุกข์หนัก
กายจิต ร่วมกันอยู่
รู้ทุกข์ ป่วยของกาย
จิตรู้ ว่าไม่เที่ยง
เวทนา เกิดดับได้
แยกกายจิต ให้ดี
เห็นเจ็บ เป็นของกาย
หาเป็น ของจิตไม่
จิต แค่รับรู้เจ็บ
หากแยกจิต ไม่ออก
ป่วยเจ็บนั้น เป็นเรา
ทรมาน ก็เรา
หมองไหม้ ด้วยตัวเรา
ทุกข์ซ้ำ เมื่อป่วยหนัก
สิ้นคิด เพราะติดกาย
อาการสุข รับรู้
เห็นจิต ผูกติดยึด
สุขนั้น สร้างพอใจ
เวทนา พาหลง
สุขกายใจ ลืมตน
มองไม่เห็น ติดสุข
สุข เป็นธรรมชาติ
เป็นไป ตามอาการ
จิตรับรู้ อารมณ์
ยึดเป็นเรา ของเรา
ดูแล ปกป้องมัน
ซ้ำร้าย แยกไม่ออก
จิตรู้ เห็นจิตติด
รับสุข จนลืมตัว
จิตเตือนจิต ให้รู้
อย่าหลง ไปตามสุข
สุขเกิด เพราะเหตุสุข
เป็นภาวะ ของเหตุ
จิตรับรู้ อย่าติด
บังคับจิต ให้นิ่ง
สร้างอารมณ์ เฉยไว้
ทำใจ ให้ดีดี
รู้ตัวหลง รีบกลับ
ดับให้ทัน เหตุเกิด
ปล่อยทิ้ง ความติดยึด
ช่างมัน เรื่องของมัน
ทำใจ ให้ใสใส
สงบนิ่ง อยู่ภายใน