๑๙. ตาทิพย์

เราได้เห็นเจ้ากิเลสตัณหาอุปาทานแล้ว
ไม่ว่าเจ้าจะหลบซ่อนอยู่ที่ใด เราก็ตามไปรู้ ไปเห็น เจ้าหนีเราไม่ได้
เราเป็นสุขที่ได้เห็น ได้เข้าใจ ในตัวกิเลสตัณหาอุปาทาน
กิเลสเจ้าจะหลบเราไม่ได้อีกแล้ว
ความอยากได้ อาลัย หวงแหน ยึดติด เราคลายแล้ว
เห็นความจริงอยู่เบื้องหน้า คือขยะและปัญหา พร้อมไตรลักษณ์
เราไม่หลงกลหรอก ของเจ้ากิเลสแล้ว
เจ้าเคยหลอกให้เราเห็น เป็นตัวตน ของสำคัญ ดีเลิศ
ต้องมีไว้ เก็บไว้ รักษาให้ดี รักให้มาก
เจ้าได้หยิบยื่นยาพิษ ความทุกข์ให้แก่เรา
จนเรากลายสายพันธุ์ เป็นกิเลสพันธุ์ทิฏฐิโง่
ต้องกัดกินตัวเอง หลอกตัวเราเอง โกหกตัวเราเอง
สร้างความหม่นหมอง เมาสุข เมาทุกข์ หลงทาง
โชคดี เราได้พบแสงธรรม ความจริงกระจ่างแจ้ง
ได้เรียนรู้ความเป็นทิพย์ กำจัดภัย
ตาทิพย์ ความคิดเป็นทิพย์ วาจาเป็นทิพย์
การกระทำเป็นทิพย์ จิตเป็นทิพย์
ตาทิพย์เห็นสิ่งที่ซ่อนอยู่ในตัวตน เป็นของเสีย เป็นขยะ
เห็นแจ้งเข้าใจในสิ่งเห็น เป็นวัตถุสมมุติ เป็นธาตุ
แต่เจ้ากิเลสสอนให้เราเห็นเป็นรูปร่างสิ่งของมีตัวตน
ตาทิพย์เห็นเป็นธาตุ ตากิเลสเห็นเป็นรูปร่างตัวตน
ตาเราเห็นสองอย่างพร้อมกัน หรือเห็นอย่างใดอย่างหนึ่ง
เลือกใช้ให้ถูกกาล มุ่งนิพพานต้องตาทิพย์
เหตุดีเห็นเป็นขยะ เหตุร้ายได้ธรรมะของคู่กัน
อาศัยตาทิพย์ เห็นรู้แจ้งความเป็นไปของธรรม
เมื่อตาทิพย์ทำงาน ส่งผลให้ความคิดทำงานด้านทิพย์ด้วย
ความรู้แจ้ง ความเข้าใจ เกิดได้ เพราะความคิดทำงาน
กลั่นกรองจากสิ่งเห็นให้ชัดเจนแจ่มใส
แยกแยะมีเหตุผล ได้ความถูกต้อง แล้วส่งผ่านไปวาจา
วาจาทำงานตามจิตทิพย์สั่ง วาจาก็เป็นทิพย์ไปด้วย
เหมือนหนึ่งความคิดหลั่งไหลสู่วาจา สิ่งทิพย์ควบคุม
ความเป็นทิพย์ออกจากปาก คืนกลับไปสู่ความคิด
ทิพย์ส่งทิพย์ให้กัน เหมือนทิพย์บันดาล
กระทำการตามจิตรู้สั่งการ การกระทำก็เป็นทิพย์ไปด้วย
มหัศจรรย์ส่งผลให้จิตเป็นทิพย์ไปด้วย
สิ่งสำคัญ เริ่มต้นต้องมีตาทิพย์
มองให้ออก ดูให้เป็น หาดูสิ่งที่ซ่อน
แรกเห็นเป็นขยะ เป็นปัญหา ตามมาด้วยไตรลักษณ์
ของจริงเป็นธาตุ ร่วมประกอบกันเป็นธาตุสมมุติ
เมื่อแยกธาตุออกจากกัน สมมุติธาตุก็จบลง
ตัวตนวัตถุไม่มี มีแต่ธาตุคงเหลืออยู่ไว้
เมื่อวัตถุธาตุไม่มี สิ่งของไม่มี มีแต่ความว่างเปล่า
จิตรับรู้ความว่างเปล่า จิตเริ่มคลายจากการยึดติด
จิตผ่อนคลายเบาสบายปล่อยวาง
ทำมากบ่อยเคยชิน จิตเริ่มเป็นประกายด้วยแสงธรรม
ความรู้แจ้งแห่งธรรม ค่อย ๆ กลั่นกรองบริสุทธิ์
ที่สุด จิตรู้แจ้งบริสุทธิ์ เอิบอิ่มเป็นจิตทิพย์